Akasza i Kronika Akaszy - Joga i Tantra

Akasza i Kronika Akaszy - Czytanie Akaszy i Astrologia Wedyjska

Kronika Akaszy lub Kroniki Akaszy - to w duchowości i misteryjnej religii teozofii oraz pochodzącym od teozofii ruchu rozłamowym zwanym antropozofią, opisywane przez teozofów Kroniki Akaszy są kompendium wszystkich uniwersalnych wydarzeń, myśli, słów, emocji i intencji, które kiedykolwiek miały miejsce w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości w odniesieniu do wszystkich bytów i form życia, nie tylko ludzkich. Teozofowie uważają, że są one zakodowane w niefizycznej płaszczyźnie istnienia znanej jako płaszczyzna mentalna, a odzwierciedlane jako sceny i obrazy lub księgi pamięci na podplanach piątego żywiołu zwanego eterem lub niebiańskim duchem. Nie ma materialnych dowodów na istnienie kronik Akaszy, a proponowane rygorystyczne badania naukowe w tej dziedzinie spotkały się z niewielkim zainteresowaniem. Z samej natury piątego żywiołu wiadomo, że jest to poziom niematerialny czyli duchowy, zatem nie należy do dziedziny badanej technikami zjawisk materialnych.

Kronika Akaszy - Niebiańska Wiedza w Zodiaku

Akasza (poprawna transliteracja: ākāśa आकाश) to sanskryckie słowo oznaczające „eter”, „niebo”, "ducha" lub „atmosferę”. Sanskrycki termin akaśa został wprowadzony do języka teozofii przez zamieszkałą w Ameryce rosyjską ezoteryczkę i okultystkę Helenę Bławacką (1831–1891), która scharakteryzowała go jako rodzaj subtelnej, wyższej siły życiowej, odwoływała się również do „niezniszczalnych tablic światła astralnego”, gdzoie astralny znaczy gwiezdny, kosmiczny, od greckiego astron - ciało niebieskie, rejestrujących zarówno przeszłość, jak i przyszłość ludzkich myśli i działań, ale nie używała terminu „akaszny” czy "akaśny". Pojęcie zapisu w akaszy zostało dalej rozpowszechnione przez Alfreda Percy’ego Sinnetta w jego książce Esoteric Buddhism (1883) czyli Buddyzm Ezoteryczny, kiedy cytuje A Buddhist Catechism (1881) Henry’ego Steela Olcotta. Mistrz Olcott napisał, że „Buddha nauczał, że dwie rzeczy są wieczne, a mianowicie „Akaśa” (Eter, Duch) i „Nirwana” (Wyzwolenie, Zbawienie): wszystko wyszło z Akaśam zgodnie z prawem ruchu w nim zawartym i przemija. Nic nigdy nie wychodzi z niczego”. W książce jasnowidza i ezoteryka z Australii, C. W. Leadbeatera pod tytułem Clairvoyance (1899) skojarzenie terminu z ideą było kompletne, a on sam zidentyfikował Kroniki Akaszy po nazwie jako coś, co jasnowidz mógłby odczytać. W swojej książce Man: Whence, How and Whither z 1913 roku Mistrz Leadbeater twierdzi, że zapisana tam jest historia Atlantydy i innych cywilizacji, a także przyszłe społeczeństwo Ziemi w 28 wieku trzeciego tysiąclecia. Wygląda na to, że zdolność do jasnowidzenia to także zdolność wglądu w Kroniki Akaśa.

Podobnie jak cztery elementy zgrubne, ziemia, woda, powietrze i ogień, akasza (akaśa) jest jednym z aspektów substancjonalnych pięciu żywiołów. Żywioły nie są pustą przestrzenią, ale rodzajem substancji wypełniającej przestrzeń. Nie mylimy akaszy z pustą przestrzenią, z materialną próżnią. Akasza to jest eter, duch, niebo. Słowo „eter” nie jest do końca dokładne, ale jest najbliższym i bodaj najlepszym tłumaczeniem, chociaż perskim. Eter nie jest przestrzenią, to subtelny rodzaj istnienia, jak naczynie dla pozostałych zgrubnych czterech Żywiołów. Przestrzeń czy próżnia to kala lub nieistnienie, bardziej jak to, czego nie ma. Akaśa, Eter, Czysty Duch, to Śiva i Śakti w jedności, równowaga i harmonia męskiego i żeńskiego, stan równowagi energetycznej, Akaśa to jest „to, co jest”, coś jak farba podkładowa na płótnie dla namalowania obrazu substancjami czterech pozostałych elementów. Pięć elementów to to, co uznajemy za podstawowe składniki życia. 

Nazywamy to w filozofi mistycznej Jogi i Tantry magią żywiołów, ponieważ zbyt wiele zrobiono z zaledwie pięcioma rzeczami. Z pięcioma rzeczami to, co przedstawia się jako życie i jako wszystko, co możemy zobaczyć, usłyszeć, powąchać, posmakować i dotknąć, wykracza daleko poza permutacje i kombinacje, o których możemy pomyśleć. Jeśli coś wykracza poza permutacje i kombinacje, to nie jest już matematyką, jest magią, białą magią, siddham. Najbardziej podstawowym wymiarem klasycznej jogi jest opanowanie tej magii żywiołów poprzez Bhuta-Dźaja-Jogę. Zasadniczo, gdy ludzie chcą być fizycznie silni, ziemia byłaby ważna, ale dla kogoś, kto jest na ścieżce duchowej, kto chce postrzegać, najważniejszą rzeczą jest akaśa, piąty żywioł, czyste złoto, białe złoto w alchemii (udi, wibhuti). W tworzeniu tej ludzkiej formy siedemdziesiąt dwa procent wykonane jest z wody, dwanaście procent z ziemi, sześć procent z powietrza i cztery procent z ognia jak to jest w dużej mierze określone, a reszta to akaśa. Przez „odpoczynek” nie mamy na myśli sześciu procent, lecz mamy na myśli całą resztę. 

Jeśli zwiększymy proporcję elementu akaśa w systemie witalnym ciała eterycznego i w szerszym kontekście tego, kim jesteśmy, wówczas nasza zdolność postrzegania zostanie ogromnie wzmocniona. Jeśli ta proporcja pozostanie w kimś niska lub akaśa będzie minimalna w czyimś systemie energetycznym i konstrukcji, wówczas ich zdolność postrzegania będzie bardzo minimalna (a miejsce będzie nieprzyjazne dla studiów duchowych i medytacji). Nawet jeśli mają wielki intelekt, ten intelekt będzie żerował wyłącznie na rzeczach przyziemnych, bez pojmowania spraw wyższych. Nigdy nie będzie w stanie wznieść się, aby postrzegać coś więcej niż zgrubną materię. W tym kontekście jednym z ważnych aspektów postępu duchowego, vidźńanam lub viśesza dźńanam, jest postrzeganie poza pięcioma zmysłami tego, co nie jest fizyczne w naturze i eksplorowanie mistycznej natury naszego istnienia, i tu potrzebne jest wzmacnianie akaśa. Żywioł Akaśa to bezgraniczny wymiar, nieskończony, anantam, a kiedy skład akaśa jest wzmocniony w proporcjach, wówczas bezgraniczność staje się naturą czyjegoś bytuo lub doświadczeniem miejsca duchoweg. Jeśli nie bezgraniczność czy nieskończoność, to przynajmniej granica, której nie można zobaczyć i poczuć zmysłowo. Daje to indywidualnej osobie wielkie poczucie wolności i natchnienia, bez konieczności przywiązania do niczego oprócz ducha czy nieba. Ten brak niewoli materialnej w sobie jest niezbędną ilością przestrzeni czy ducha, eteru, której potrzeba, jeśli chce się mieć pewną władzę nad tymi pięcioma elementami. Aby utrzymać system funkcjonowania w wydajnym i skutecznym trybie, ale nie utożsamiać się z nim, jest to bardzo ważny krok, który trzeba podjąć, jeśli chce się mieć władzę nad elementami tworzenia świata i życia.

Ezoteryczna Mistrzyni z Arcane School, Alice A. Bailey napisała w swojej książce The Light of the Soul on The Yoga Sutras of Patanjali – Księga 3 – Union Achieved and Its Results (1927):

Zapis akaszy (akaśah) jest jak ogromny film fotograficzny, żywa pamięć i film życia, rejestrujący wszystkie pragnienia i doświadczenia ziemskie naszej planety, natury, wszystkich czujących stworzeń, w tym ludzi i ludzkości. Ci, którzy go postrzegają, zobaczą na nim przedstawione:

1. Doświadczenia życiowe każdej istoty ludzkiej od początku czasu,

2. Reakcje na doświadczenia całego królestwa zwierząt,

3. Agregację form myślowych o naturze karmicznej (opartej na pragnieniu czyli na kaama) każdej jednostki ludzkiej w czasie. Tylko wyszkolony okultysta czy ezoteryk, prawdziwy jogin, może odróżnić rzeczywiste doświadczenie od tych astralnych obrazów stworzonych przez wyobraźnię i silne pragnienie.

Austriacki ex-teozof, a później założyciel lucyferiańskiej antropozofii, Rudolf Steiner, zwolennik satanistycznego kultu Lucyfera, używał koncepcji Kronik Akaszy głównie w serii artykułów w swoim czasopiśmie Lucifer-Gnosis od 1904 do 1908 roku, gdzie pisał o swoich wizjach na Atlantydzie i Lemurii, tematach związanych z ich lucyferyczną historią i cywilizacją (zwaną także cywilizacją demonów lemuriańskich i atlantydzkich). Poza tym użył tego terminu w tytule wykładów na temat okultystycznej i gnostycznej Piątej Ewangelii, które odbyły się w 1913 i 1914 roku, wkrótce po założeniu Towarzystwa Antropozoficznego i wykluczeniu Rudolfa Steinera z Towarzystwa Teozoficznego Adyar za uprawianie satanistycznego kultu Lucyfera i Arymana, chociaż siły lucyferyczne i arymaniczne oddziłują na wielu ludzi, jednak nie tak jak sobie to lucyferianie, w tym Rudolf Steiner wyobrażają i sugerują innym powodując u wielu naiwnych ludzi otwarcie na działanie sił lucyferycznych i arymanicznych, zupełnie niepotrzebnie i szkodliwie.

Mistyk i uzdrowiciel z Ameryki Edgar Cayce twierdził, że ma dostęp do zapisów Kronik Akaszy, a odczytywał ciekawe porady medyczne, które w zdecydowanej większości przypadków ciągle się sprawdzają. Muzyk Prince używał odniesień do zapisów Kronik Akaszy jako środka opowiadania historii w całym swoim albumie The Rainbow Children, szczególnie w odniesieniu do historii niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Od czasu reaktywacji czy ponownego uaktywnienia się w 2012 roku postać Obadiah Archer z serii komiksów Valiant Comics Archer & Armstrong ma dostęp do planu Akaszy, aby naśladować wszystkie znane ludzkie i nadludzkie zdolności od czasu swojego wielkiego powrotu z 2012 roku. W mistycznych tradycjach wywodzonych z Biblii i Koranu mamy odpowiednik Kroniki Akaszy w formie Księgi Życia.

W judaizmie i chrześcijaństwie Księga Życia (biblijny hebrajski: ספר החיים, transliterowany Sefer HaChaim; starogrecki: βιβλίον τῆς ζωῆς, zromanizowanyjako : Biblíon tēs Zōēs; arabski: سفر الحياة, zromanizowany: Kitab al-ḥayā) jest niebiańską księgą, w której Bóg (El, Eloah, Elohim, Allah) zapisuje lub zapisze imiona każdej osoby przeznaczonej do Nieba i przyszłego świata, co jest odpowiednikiem idei Księgi Akaszy. Według Talmudu jest ona otwierana w Rosz Haszana, żydowski Nowy Rok, podobnie jak jej odpowiednik dla niegodziwych, Księga Umarłych. Z tego powodu o Księdze Życia wspomina się szczególnie podczas recytacji amidah w czasie Wielkich Świąt, dziesięciu dni między Rosz Haszana a Jom Kipur, dniem pojednania (dwoma Wielkimi Świętami). Święci Sufi w tradycji ezoterycznej islamu z Bliskiego Wschodu, Persji i Indii specjalizują się w rozwijaniu wglądu w ludzkie losy, czytaniu z Księgi Życia, a także w zmienianiu zapisów jakie pojawiają się w Księdze Życia (Kitab al-ḥayā).

W Biblii hebrajskiej Księga Życia zapisuje tylko ludzi uważanych za sprawiedliwych przed Bogiem (Sprawiedliwy - Cadik, Tsadik). Wymazanie z tej niebiańskiej księgi oznacza śmierć, a także zapomnienie przez Boga i aniołów, a istoty upadłe jako demony, a po hebrajsku także szeddim oraz dybuki, są już wymazane z Księgi Życia. Znalezienie się w Księdze Życia zapewnia życie w dniu sądu ostatniego nad duszami ludzi (zwierzęta najpierw muszą przejść do Królestwa Ludzi). Nawet przed narodzeniem ci, którzy się narodzą, są zapisani w Księdze Życia ponieważ rodzą się dla osiągnięcia Życia. Podobna koncepcja jest używana w tradycji mistycznej Księgi Ezechiela 9:4, gdzie anioł oznacza Sprawiedliwych (Cadikim, Tsadikim) na ich czołach na Życie Wieczne, podczas gdy pozostali mieszkańcy Jerozolimy są skazani na zagładę, a każda zagłada związana z przyjściem kolejnego Proroka lub Mesjasza oznacza wieczną śmierć złych dusz i wymazanie z Księgi Życia, a zapisanie w Księdze Śmierci, gdzie śmierć Duszy opisana jest jako Śmierć Druga, w odróżnieniu od samej śmierci ciała.

Apokryficzna Księga Jubileuszy mówi o dwóch niebiańskich tablicach lub księgach: Księdze Życia dla sprawiedliwych (cadik, tsadik, tzadik) i Księdze Śmierci dla tych, którzy kroczą ścieżkami nieczystości oraz deprawacji i są zapisani na niebiańskich tablicach jako przeciwnicy Boga czyli szatani lub demony (szedim). Ponadto, zgodnie z Jubileuszami 36:10, ten, kto wymyśla zło przeciwko swemu bliźniemu, zostanie wymazany z Księgi Pamięci ludzi i nie zostanie zapisany w Księdze Życia, ale w Księdze Zatracenia. W Księdze Daniela 12:1 i Henocha 47:3 „Starożytne Dni” jest opisany Bóg jako siedzący na tronie chwały z „Księgą” lub „Księgami Życia” („Żywych”) otwartymi przed Nim. Tak samo, według Enocha 56:1, sprawiedliwi są „zapisani przed chwałą Wielkiego”, a według Enocha 108:3 przestępcy są „wymazani z Księgi Życia i z ksiąg świętych”. Wzmianka znajduje się również w Pasterzu Hermasa (Wizja i. 3; Nakaz viii.; Podobieństwo ii.); w Objawieniu 3:5, 13:8, 17:8, 20:12–15, gdzie mówi się o „dwóch Księgach”, że zostały „otwarte przed tronem, Księdze Życia i Księdze Śmierci, w której niesprawiedliwi są zapisani razem ze swoimi złymi uczynkami, aby zostać wrzuconymi do jeziora ognia i siarki”. Jest to Księga Życia, w której imiona apostołów są „wypisane w niebie” (Łk 10,20), lub „współpracowników” Pawła (Flp 4,3) i „zboru pierworodnych” (Hbr 12,23; por. I Clem. 45). Nawiązanie do tego znajdujemy także w Enoch 81,4, 89,61–77, 90,17–20, 98,6–15, 104,7; 2 Bar 24,1; Wniebowstąpienie Izajasza 9,20.

Podczas gdy dominującą tendencją wśród pisarzy apokryficznych szkoły chasydzkiej było nadawanie Księdze Życia znaczenia eschatologicznego, liturgia żydowska i tradycja odnosząca się do Nowego Roku i dni Przebłagania trzymały się starożytnego poglądu, który przyjmował Księgę Życia w jej naturalnym znaczeniu, preferując, z praktycznego punktu widzenia, świeckość judaizmu nad niebiańskością esseńczyków. Zamiast przenosić, jak to uczyniono w Księdze Henocha, Testamencie Abrahama i gdzie indziej, wielki Dzień Sądu w życie pozagrobowe, szkoła faryzejska nauczała, że ​​pierwszego dnia każdego roku (Rosz Haszana) Bóg (El, Eloah, Elohim, Allah) zasiada na sądzie nad swoimi stworzeniami i ma Księgi Życia razem z księgami zawierającymi zapisy sprawiedliwych i niegodziwych.

Początku niebiańskiej Księgi Życia należy szukać w Babilonii czy Chaldei, Akkadi, gdzie legendy mówią o Tablicach Przeznaczenia i tablicach zawierających wykroczenia, grzechy, przewinienia, przekleństwa i złorzeczenia osoby, która powinna zostać „wrzucona do wody”, to znaczy wymazana czyli oczyszczona. Żyjący to Sprawiedliwi, Prawi, którzy jako jedyni są dopuszczeni do obywatelstwa w niebiańskiej teokracji, podczas gdy niegodziwym odmawia się członkostwa i zostają wymazani z Księgi Bożej (Wj 32, 32 i nast.). Życie, w którym uczestniczą Sprawiedliwi, Cadikim, należy rozumieć w sensie doczesnym, ponieważ o życie doczesne najwyraźniej modlono się w liturgicznej formule: „Zapisz nas w Księdze Życia”.

W Księdze Daniela 12, 1 jednak ci, którzy zostali zapisani w księdze i którzy uniknęli kłopotów przygotowujących nadejście Królestwa Mesjańskiego, są tymi, którzy wraz ze zmartwychwstałymi męczennikami są przeznaczeni do udziału w życiu wiecznym. Życie wieczne jest z pewnością omawiane w Enoch xlvii. 3, civ. 1, cviii. 3, a często także w Nowym Testamencie, szczególnie w Objawieniu. Targum (Isa. iv. 3; Ezek. xiii. 9) mówi o „Księdze Życia Wiecznego”. Miszna stwierdza, że ​​czyny każdej istoty ludzkiej są zapisywane w księdze (Abot, ii. 1; patrz iii. 16). Sefer Ḥasidim (xxxiii) wyraźnie dodaje, że Bóg nie potrzebuje księgi zapisów, a chodzi o zapisy finansowe w synagogach, a „Tora mówi językiem człowieka”. Generalnie, zgodnie z naukami kabbalah czyli mistyką i ezoteryką kabalistyczną judaizmu, tylko ci, którzy wspinają się po stopniach wtajemniczenia czy inicjacji na Drzewie Życia, z jego dziesięcioma czy właściwie jedenastoma stopniami, godni są zapisania ich Imion w Księdze Życia. Oznacza to, że nie ma indywidualnego zapisywania do Księgi Życia, a jedynie dotyczy to wtajemniczonych w misteria grupowe, chociażby tylko na najniższym stopniu Drzewa Życia, w sefirze Malkuth, która oznacza Królestwo, a zatem realną Wspólnotę Duchową, Eklezję, pod kierunkiem Mistrza Bożego. Nie przynależysz do Wspólnoty Duchowej, nie jesteś członkiem Królestwa Bożego na Ziemi u konkretnego Mistrza-Króla, nie masz szans na zapisanie w Księdze Życia. Może teraz lepiej także zrozumieć będzie symboliczne karty dworskie w kartach Tarota - nie należysz do Dworu Króla, Posłańca Boga, nie masz szans na Królestwo Boże ani na wpisanie do Księgi Życia u Boga w Niebiosach.

Książka Ervina László (1932) na temat Pola Akaszy z 2004 roku, Science and the Akashic Field: An Integral Theory of Everything, zakłada, że ​​pole informacji jest substancją kosmosu. Używając sanskryckiego i wedyjskiego terminu „przestrzeń” czy "kosmos", Akasza (akaśa), nazywa to pole informacji „Polem Akaszy” lub „Polem A” (A-field). Zakłada, że ​​„kwantowa próżnia” (patrz stan próżni) jest fundamentalnym polem energii i informacji, które informuje nie tylko obecny Wszechświat, ale wszystkie przeszłe i obecne wszechświaty (łącznie, Zapisy Akaszy czy Kroniki Akaszy lub „Metawersum”). László uważa, że ​​takie pole informacji może wyjaśnić, dlaczego nasz Wszechświat (Brahmanda) wydaje się być tak dostrojony, aby tworzyć galaktyki i świadome formy życia, i dlaczego ewolucja jest procesem świadomym, a nie losowym. Uważa, że ​​hipoteza ta rozwiązuje kilka problemów, które wyłaniają się z fizyki kwantowej, zwłaszcza nielokalność i splątanie kwantowe. Wedyjska koncepcja Akaszy jako piątego Żywiołu, Macierzy czy Matrycy, w której budowane są formy z Czterech Żywiołów i zachowane są obrazowo wspomnienia o wszystkim, zyskuje zatem niejako nowe wcielenia, także oparte o współczesną naukę i filozofię nauki. Całkiem mozliwe, że z czasem nauka współczesna, chociaż materialistyczna, dosięgnie możliwości badania rzeczy i zjawisk subtelnych, takich jak Akaśa i Kroniki Akaśa oraz zagadnienia Dewolucji (Ewolucji cyklicznej Dewów - Świetlistych Niebiańskich Bóstw). 

Plan Życia Duszy - Dźiwah - Zapis w Kronice Akaszy - Horoskop Wcielenia Duszy

Akasza - Niebiańska Kronika Ducha

Akaśa, spolszczenie Akasza (w sanskrycie आकाश ākāśa) - światło, dźwięk, przestrzeń, substancja ponadmaterialna, duch, kosmiczny eter, niebo; przestwór, substancja ponadmaterialna, pustka, matryca; pierwsza substancja, z której wyłania się światło, energia i moc również piąty żywioł, który przenika cztery żywioły budujące plan materialny. Barwa ākāša to kolor nieba w wieczornego po zachodzie słońca, kolor nieba usianego świetlnymi punktami gwiazd i poświatą Drogi Mlecznej; promień duchowej inteligencji, wyższego rozumienia i duchowej intuicji. Żywioł eteru ducha rozpuszcza nasiona karmiczne z poprzednich wcieleń i pozwala na przeciwstawienie się temu, co może być powstrzymane siłą ducha. Eter, przestrzeń, duch czyli ākāśa - to żywioł piątego lotosu, piątej ćakry znajdującej się na poziomie podstawy szyi. Ilość procentowa Akaśam w substancjach ciała energetycznego człowieka lub w konstrukcji miejsc przyrody wskazuje na poziom uduchowienia materii, zatem pokazuje lepsze lub gorsze warunki do rozwoju duchowego. Nie ma rozwoju duchowego człowieka bez pracy nad zwiększaniem percepcji i ilościowego składu piątego żywiołu w powłokach czy ciałach oraz w otoczeniu. Arya Akaśa to niebo Arjów, a także Duch Arjański, Duchowi Arjanie. 

W angielskiej transliteracji "Akasha" – w sanskrycie akāśa (ākāśa आकाश) oznacza eter lub niebo albo kosmos w tradycyjnej hinduskiej kosmologii, gdzie światło czyli dźjoti (ang. jyoti) odnoszone jest do Słońca, Księżyca, pięciu jasnych planet i najjaśniejszych gwiazd oraz małych skupisk gwiezdnych jak Plejady, Hiady czy konstelacja Kruka. Termin ten został również przyjęty w zachodnim okultyzmie i spirytyzmie oraz w ezoteryce pod koniec XIX wieku e.ch. W wielu współczesnych językach indoaryjskich i językach drawidyjskich odpowiednie słowo zachowuje ogólne znaczenie „eteru”, rozumianego jako przestrzeń kosmiczna oraz niebo, a ściślej kosmiczne etery czy harmonie, siedem lub dziewięć sfer niebieskich. Wedyjskim bóstwem Akaszy u Indo-Arjan jest Dyaus (Władca Świetlistego Nieba, (Bóstwo Światłości Wiekuistej, Wszechświetlistości). Eter, niebo, kosmos, to plan duchowych wibracji, plan światła i dźwięku, plan formy i wibracji, a praktycznym odniesieniem jest niebo w formie zodiaku, planet i Świateł oraz gwiazd stałych badane i interpretowane jako niebiańska kronika czyli Kronika Akaszy, Kronika Nieba.

Słowo w sanskrycie pochodzi od rdzenia kāś oznaczającego „być”, "istnieć", a także "smakować", "próbować", "testować", także "zniszczyć", "uszkodzić". Akaśa zatem sugeruje, że mamy do czynienia z czymś, czego nie można ani spróbować ani zniszczyć czy uszkodzić. Aa-kaaś-ah oznacza, że to, co jest eteryczne, duchowe, nie można zabić, zranić ani zniszczyć, nie można także posmakować ani spróbować. Człowiek Akaśny, eteryczny czy duchowy, jest niewidzialny i niezniszczalny, może znikać i być niedostrzegalny, jest świetlisty i jaśniejący, świeci subtelną poświatą, a także pozostaje w ukryciu. W sanskrycie wedyjskim słowo akaśa pojawia się jako rzeczownik rodzaju męskiego o ogólnym znaczeniu „eter” lub "niebo" oraz "duch". W sanskrycie klasycznym rzeczownik przyjmuje rodzaj nijaki i może wyrażać pojęcie „eteru” (Manusmriti, Śatapatha Brahmana). W filozofii wedyjskiej słowo to przyjmuje techniczne znaczenie „eterycznego płynu wyobrażanego jako przenikający kosmos”. W Jodze i Tantrze mamy intensywny trening zwiększania elementu Akaśam w pięciu ciałach jakie okrywają Boską Duszę, Jaźń, Dźiwa czy Dźiwatman, a najbardziej w ciele Prana-maya-mana-kośa czyli Linga-Śarira znanym lepiej jako cieło eteryczne lub energetyczne.

Filozofia indyjska dzieli Akaszę na trzy kategorie. Pierwsza kategoria, reprezentowana przez tradycje Nyaya vaisesika, Purva Mimamsa i Jaya, uważa Akaszę za niezależną, wszechobecną i wieczną substancję niezbędną dla struktury wszechświata, dla całej Brahmandy. Druga kategoria obejmująca Samkhya-Jogę i Wedantę, postrzega Akaszę jako ewolucję czegoś innego. Trzecia kategoria traktuje Akaszę jako koncepcję mentalną – pogląd ten znalazł szczególne odzwierciedlenie w późniejszych systemach buddyjskich. Lotos Viśuddhi to tak zwany Pierwszy Eter, Lotos Adźńam to Drugi Eter związany z zasadą Czasu, z cyklami życia, a Lotos Sahasrara to Trzeci Eter. 

Ākāśa, आकाश, „eter” to jeden z pięciu elementów czy żywiołów przypisanych jako strefa (lub sfera) do ludzkiego ciała (bhūtamaṇḍala), zgodnie z Yogatattva-upaniṣad. Element eteru w ciele w największej ilości skupiony znajduje się między brwiami a czubkiem głowy oraz wchodzi do wibrującej mocy gardła i mowy. Eter jest reprezentowany przez okrąg (vṛtta), dymny lub szary kolor (dhūmra) i sylabę ha (ह). Bóstwem przewodniczącym temu regionowi jest Sadāśiwa. Czakrą skupiającą piąty żywioł i pozwalającą na rozwój duchowy jest czakra gardła, znana jako wiśuddhi, leży u podstawy szyi, na połączeniu tułowia z szyją, w środku szyi. Praca z czakrą gardła oraz obszarem kumulacji ilościowej żywiołu w ciele pozwala człowiekowi na rozwój duchowy. Ludzie o niskiej lub zerowej obecności piątego elementu w ciele zwani ludźmi przyziemnymi, materialistami, czteroelementowymi - a współcześnie mugolami - nie są zwykle zdolni do rozwoju duchowego ani do rozumienia rzeczy subtelnych, duchowych.

W późniejszym od wedyzmu i braminizmu hinduizmie akaśa (aakaaśa, akasza) oznacza podstawę i esencję wszystkich rzeczy w świecie materialnym, pierwszy stworzony element, najpierwszy żywioł, podstawę żywiołów. Hinduska mantra „pṛthivyāpastejovāyurākāśāta” wskazuje na sekwencję początkowego pojawienia się pięciu podstawowych grubych elementów. Tak więc najpierw pojawił się eter, z którego pojawiło się powietrze, z tego ogień, z którego wyszła woda, a z niej ziemia (kolejność stwarzania, a w odwrotnym porządku kolejność wznoszenia Duszy ku niebiosom). Jest to jeden z Pańća-mahaa-bhuta, czyli „pięciu grubych elementów”, a jego główną cechą jest Śabda (dźwięk, wibracja). Dlatego, że cechą eteru (ducha, nieba) jest dźwięk, wibracja, ludzie uduchowieni i zdolni do rozwoju duchowego praktykują dużo wibracyjnych modlitw i recytacji oraz mantramów, a Mantra Joga lub Mantra Jana (pojazd mantryczny) jest generalnie podstawową Jogą dla duchowości i rozwoju duchowego. Nie ma rozwoju duchowego bez mantrowania, nie ma i nie będzie. Żywioł eteru pozwala także na rozwój zdolności abstrakcyjnych, czuciowych i myślowych, w tym szczególnie pozwala na rozwój wyższych uczuć oraz abstrakcyjnego myślenia. Bezpośrednim tłumaczeniem pojęcia akaśa jest słowo oznaczające „eter” w hinduizmie jak i w tradycjach perskich i chaldejskich, z których słowo eter pochodzi.

Szkoły filozofii hinduskiej Nyaya i Vaiśeshika twierdzą, że akasza (eter, duch, niebo) jest piątą substancją fizyczną, która jest podłożem jakości dźwięku. Jest to jedna, wieczna i wszechobecna substancja fizyczna, która jest niedostrzegalna dla zmysłów materialnych. Według szkoły Samkhya, akasza jest jednym z pięciu Mahābhūtas (wielkich elementów fizycznych) posiadających szczególną właściwość dźwięku, wibracji. W Śiva Puranam, identyfikuje się akaśam jako posiadającą „jedyny atrybut dźwięku”. W Linga Puranam (tom I, rozdział 65), akaśa jest tłumaczona jako „eter” lub "duch" i wymieniona jako jedno z 1000 imion Śiva Mahadewa, Wielkiego Boga.

Dźainam. Akaśa to przestrzeń czy kosmos, przestworza w dżinijskiej koncepcji budowy Wszechświata. Akaśa jest jedną z sześciu dravyas (substancji) i mieści pozostałe pięć, mianowicie Istoty Czujące lub Dusze (jīva), nieczułą substancję lub materię (pudgala), zasadę ruchu (dharma), zasadę odpoczynku (adharma) i zasadę czasu (kāla). Należy do kategorii Ajiva (Adźiwah), podzielonej na dwie części: Loakaśa (część zajmowana przez świat materialny) i Aloakaśa (przestrzeń poza nim, która jest absolutnie czysta i pusta, przejrzysta). W Loakaśa Wszechświat stanowi tylko część kosmosu. Akaśa jest tym, co daje przestrzeń i tworzy miejsce dla istnienia wszystkich rozciągłych substancji. Na szczycie lokākāśa znajduje się Siddhaśila (siedziba wyzwolonych Dusz, Dźiwanmuktah, Mistrzowie Duchowej Hierarchii Oświeconych).

Podobnie jak cztery elementy zgrubne, ziemia, woda, powietrze i ogień, akasza (akaśa) jest jednym z aspektów substancjonalnych pięciu żywiołów. Żywioły nie są pustą przestrzenią, ale rodzajem substancji wypełniającej przestrzeń. Nie mylimy akaszy z pustą przestrzenią, z materialną próżnią. Akasza to jest eter, duch, niebo. Słowo „eter” nie jest do końca dokładne, ale jest najbliższym i bodaj najlepszym tłumaczeniem, chociaż perskim. Eter nie jest przestrzenią, to subtelny rodzaj istnienia, jak naczynie dla pozostałych zgrubnych czterech Żywiołów. Przestrzeń czy próżnia to kala lub nieistnienie, bardziej jak to, czego nie ma. Akaśa, Eter, Czysty Duch, to Śiva i Śakti w jedności, równowaga i harmonia męskiego i żeńskiego, stan równowagi energetycznej, Akaśa to jest „to, co jest”, coś jak farba podkładowa na płótnie dla namalowania obrazu substancjami czterech pozostałych elementów. Pięć elementów to to, co uznajemy za podstawowe składniki życia. Nazywamy to w filozofi mistycznej Jogi magią żywiołów, ponieważ zbyt wiele zrobiono z zaledwie pięcioma rzeczami. Z pięcioma rzeczami to, co przedstawia się jako życie i jako wszystko, co możemy zobaczyć, usłyszeć, powąchać, posmakować i dotknąć, wykracza daleko poza permutacje i kombinacje, o których możemy pomyśleć. Jeśli coś wykracza poza permutacje i kombinacje, to nie jest już matematyką, jest magią, białą magią, siddham. Najbardziej podstawowym wymiarem klasycznej jogi jest opanowanie tej magii żywiołów poprzez Bhuta-Dźaja-Jogę. Zasadniczo, gdy ludzie chcą być fizycznie silni, ziemia byłaby ważna, ale dla kogoś, kto jest na ścieżce duchowej, kto chce postrzegać, najważniejszą rzeczą jest akaśa, piąty żywioł, czyste złoto, białe złoto w alchemii (udi, wibhuti). W tworzeniu tej ludzkiej formy siedemdziesiąt dwa procent wykonane jest z wody, dwanaście procent z ziemi, sześć procent z powietrza i cztery procent z ognia jak to jest w dużej mierze określone, a reszta to akaśa. Przez „odpoczynek” nie mamy na myśli sześciu procent, lecz mamy na myśli całą resztę.

Jeśli zwiększymy proporcję elementu akaśa w systemie witalnym ciała eterycznego i w szerszym kontekście tego, kim jesteśmy, wówczas nasza zdolność postrzegania zostanie ogromnie wzmocniona. Jeśli ta proporcja pozostanie w kimś niska lub akaśa będzie minimalna w czyimś systemie energetycznym i konstrukcji, wówczas ich zdolność postrzegania będzie bardzo minimalna (a miejsce będzie nieprzyjazne dla studiów duchowych i medytacji). Nawet jeśli mają wielki intelekt, ten intelekt będzie żerował wyłącznie na rzeczach przyziemnych, bez pojmowania spraw wyższych. Nigdy nie będzie w stanie wznieść się, aby postrzegać coś więcej niż zgrubną materię. W tym kontekście jednym z ważnych aspektów postępu duchowego, vidźńanam lub viśesza dźńanam, jest postrzeganie poza pięcioma zmysłami tego, co nie jest fizyczne w naturze i eksplorowanie mistycznej natury naszego istnienia, i tu potrzebne jest wzmacnianie akaśa. Żywioł Akaśa to bezgraniczny wymiar, nieskończony, anantam, a kiedy skład akaśa jest wzmocniony w proporcjach, wówczas bezgraniczność staje się naturą czyjegoś bytu lub doświadczeniem miejsca duchowego. Jeśli nie bezgraniczność czy nieskończoność, to przynajmniej granica, której nie można zobaczyć i poczuć zmysłowo. Daje to indywidualnej osobie wielkie poczucie wolności i natchnienia, bez konieczności przywiązania do niczego oprócz ducha czy nieba. Ten brak niewoli materialnej w sobie jest niezbędną ilością przestrzeni czy ducha, eteru, której potrzeba, jeśli chce się mieć pewną władzę nad tymi pięcioma elementami. Aby utrzymać system funkcjonowania w wydajnym i skutecznym trybie, ale nie utożsamiać się z nim, jest to bardzo ważny krok, który trzeba podjąć, jeśli chce się mieć władzę nad elementami tworzenia świata i życia.

Pas Zodiaku - Obszar Odczytu Kronik Akaszy - Horoskop

Akasza i Astrologia Wedyjska

Czytanie Kroniki Akaszy, to u podstaw czytanie horoskopów, odczytywanie niebiańskich zapisów z położenia, subtelnych jakości, natężenia światła oraz aspektów gwiazd, planet i Świateł oraz węzłów zacmieniowych w Akaśam czyli w sferze niebios, w kosmosie, w sferze niebieskiej harmonii na Zodiaku. Kto się nie zna biegle na astrologii, co oczywiste jest ze znaczenia Słowa Akasza, bardziej prawidłowo czytanego Akaśa z długimi literkami pierwszego i drugiego "aaa", nie ma jak kultywować wglądów w Kroniki Akasza, albowiem wszystko co zapisane jest w Kronikach Akasza dla danego globu, takiego jak nasza Ziemia, Dźambhudwipah, wyświetlane jest niczym hologram na obiektach sfery niebieskiej widywanych nad danym miejscem przez żyjące i świadome istoty, takie jak ludzie, a ściślej ludzie uduchowieni, gdyż neandertale pozbawione piątego żywiołu mogą nie być zdolne do czytania znaków astrologicznych na niebie czyli w Akaszy.

Kiedy słyszymy o Kronikach Akaszy lub Akaszy, to czy my wiemy, co to znaczy? Akasza to sanskryckie słowo oznaczające przestrzeń, niebo lub eter, sfery kosmiczne planet. Akasza to zapis wszystkich informacji od Boga Stwórcy. Zawiera całą wiedzę o przeszłości i przyszłości oraz potencjał świata. Pomyślmy o tym jak o Bibliotece Wszechświata zapisanej w gwiazdach i planetach oraz ich położeniach. Wszystkie przeszłe, obecne i przyszłe dokumenty znajdują się tam, gdzie ludzie uduchowieni z mocniejszym Piątym Żywiołem mogą uzyskać do nich dostęp bez hasła lub opłaty, chociaż muszą najpierw nauczyć się czytać znaki na niebie czyli w Akaszy, w Kronikach Akaszy. Nie jest to łatwe do zrozumienia, kiedy pierwszy raz usłyszy się to słowo Akasza (Akaśah, Akaśam), ale po wielu badaniach i przekazanych danych od osób takich jak Edgar Cayce (czytaj: Kejsi), mamy mnóstwo cennych spostrzeżeń. Edgar Cayce był śpiącym prorokiem, który czerpał z Kronik Akaszy informacje, które pomagały ludziom się uzdrawiać. Edgar Cayce wspomniał również, że istnieją trzy ziemskie lokalizacje biblioteki zapisów, gdzie są przechowywane zasoby, jednak wszystko można odczytać z gwiazd na niebie, z analizy zjawisk i aspektów Zodiaku, poczynając od wyliczenia położenia Punktu Równonocy Wiosennej na dany dzień i godzinę.

Jak wiadomo, akasza (poprawnie: akaśa) to wedyjski termin oznaczający to, co nazywamy przestrzenią, niebem, kosmosem, duchem. Podobnie jak wszystkie słowa wedyjskie, słowo akaśa ma bardzo bliski związek z tym, co oznacza. Słowo akaśa składa się z trzech sylab: A, KA, ŚA. A oznacza całość, pełnię pełni, KA oznacza nicość wartość luki, pełnię pustki. ŚA oznacza: najlepszy, najwyższy, najdoskonalszy, najczystszy. Oznacza to, że akaśa oznacza najlepsszą część całego stworzenia. Najbardziej subtelny i rozległy poziom całkowitego zakresu stworzenia, rozprzestrzeniający się od A do KA lub od większego niż największy do mniejszego niż najmniejszy.

Tak więc akaśa, czyli przestrzeń, duch, niebo, jest naprawdę dobrym tematem, któremu warto poświęcić trochę uwagi. Przestrzeń, jaką znamy, jest czymś w rodzaju wszechobecnej Natury. Wszystko, co możemy sobie wyobrazić, musi koniecznie zajmować jakiś rodzaj przestrzeni, więc przestrzeń jest bezpośrednio związana z Nieskończonością. W rzeczywistości możemy śmiało powiedzieć, że przestrzeń jest koncepcją mierzącą Nieskończoność, Aditi. Czy przestrzeń sama w sobie nie jest nieskończona? Oczywiście, że jest, ponieważ gdyby miała gdzieś swój koniec, co byłoby za nią? Po prostu nie można pomyśleć o przestrzeni, która ma gdzieś swoje krawędzie. W literaturze wedyjskiej przestrzeń pojawia się jako pierwszy poziom tworzenia odniesienia do obiektu.

Na długo przed stworzeniem obiektu istnieje nieśmiertelna, nieskończona, wieczna wartość czystej świadomości, która jest zawsze przebudzona sama w sobie, lub innymi słowy: świadoma siebie. Wedy nazywają tę samoświadomość samhitą, z jej trzema aspektami: poznającego, znanego i procesu poznawania. Poprzez wewnętrzną dynamikę samhity, czyli czystej świadomości, czystej percepcji, naturalnie powstaje osiem składników kreacji czy stworzenia, które nazywane są ośmioma prakrytis, z których przestrzeń jest jedną.

+ Najpierw obecne jest poczucie samoświadomości, jako ostateczne źródło wszelkiej kreatywności.

+ Następnie naturalnie budzi się wartość rozróżniająca, mianowicie intelekt.

+ Po trzecie, decydująca zdolność daje początek zdolności myślenia, manas, czyli umysłowi. Następnie następuje przejście, oczywiście na poziomie transcendentalnym, od samoodniesienia do odniesienia do obiektu.

Przestrzeń, duch i niebo, jest pierwszym rezultatem umysłu kosmicznego, umysłu ogarniającego kosmos, w tym znaki zodiaku i planety oraz gwiazdy stałe. Z przestrzeni, z akaśa-tattwy, wydobywa się powietrze czyli waju-tattwa. Z powietrza powstaje ogień, agni-tattwa, z ognia woda, apa-tattwa, z wody ziemia, prthivi tattwa. Te osiem podstawowych składników tworzy następnie fundamentalne elementy, na których całe stworzenie wydaje się przybierać formę. Proces ten jest opisany w kilku Upaniszadach, a także w Wedangach, Upangasach itp. Po poznaniu pochodzenia przestrzeni i jej akaśnych pięciu sfer w samhicie możemy przystąpić do bliższego przyjrzenia się jej naturze.

Powstaje pytanie: czy przestrzeń, duch i niebo jest w ogóle czymś widocznym? Czy możemy zobaczyć, usłyszeć lub dotknąć przestrzeni, świata ducha? Będzie to trudne do utrzymania, ponieważ wszystko, co możemy zobaczyć, usłyszeć lub dotknąć, ma swoje miejsce w przestrzeni, a zatem w kosmosie! Czy nie widzieliśmy przed chwilą, że wszystkie pięć elementów w naturze – pięć tanmatr, jak się je nazywa – są ze sobą powiązane, w tym sensie, że każdy grubszy element zawiera w sobie drobniejsze elementy? Oznacza to, że ziemia zawiera wodę, ogień, powietrze i przestrzeń. Woda zawiera ogień, powietrze i przestrzeń. Ogień zawiera powietrze i przestrzeń. Powietrze zawiera przestrzeń, eter. A przestrzeń czyli eter zawiera trzy podmiotowo-odniesieniowe prakritis: umysł, intelekt i ego. Oznacza to, że składniki przestrzeni są czysto subiektywne i że daje początek pozostałym czterem elementom, które są grubsze. Przestrzeń, widziana z tego kąta, jest jak lampa przy drzwiach. Dlatego nazywa się ją AKAŚA, gdzie KA, pustka zajmuje pozycję środkową między A, czystą subiektywnością, a ŚA, najlepszym ze stworzenia. Wydaje się, że jest to punkt przejściowy między subiektywnością a obiektywnością. Joga i Tantra kładą duży nacisk na solidne praktyki z sylabami mantr takich jak A, Am, Ka, Kam oraz Śa i Śam lub Śah.

Jeśli zatem trudno jest powiedzieć, że możemy postrzegać przestrzeń czy sfery duchowe, niebiańskie, równie trudno będzie utrzymać, że nie można postrzegać przestrzeni, chociaż szczerze mówiąc, możemy ją zobaczyć naszym subiektywnym zmysłem, naszym intelektem, ściślej: okiem umysłu lub okiem duszy. Nasze jawne zmysły same w sobie są zrobione z przestrzeni, a wszystko, co mogą widzieć, słyszeć, dotykać, smakować i wąchać, to manifestacje przestrzeni i w przestrzeni! Tylko trzy subiektywne prakritis są subtelniejsze i dlatego mogą je postrzegać, i tylko z tego wewnętrznego poziomu możemy na nie wpływać. Z tego faktu wynika wedyjskie wyrażenie, że człowiek może stać się panem stworzenia. W ten sposób nigdy nie powinniśmy zapominać, że sami przekraczamy nieskończoną miarę przestrzeni, która sama jest nieskończona. Czytanie w Kronikach Akaszy, w Kronikach Nieba, jest czytaniem w umyśle i świadomości Boga, na co ciemne siły demoniczne nie chcą pozwalać i dlatego na przestrzeni wieków, astrologia jako nauka jest zwalczana oraz wypaczana, tak aby ludzie nie mający wiedzy astrologicznej fascynowali się Plutonem i Chironem, które w prawdziwej astrologii nie mają żadnego znaczenia ani żadnego widocznego działania, gdyż są zbyt małe i zbyt słabe, o czym profesjonalni astrolodzy ezoteryczni dużo pisali i mówili na warsztatach astrozofii i astrologii wedyjskiej.

Odczyt Kronik Akaszy - Horoskop z Liści Palmowych

Ludzka dusza zawiera energetyczny ślad każdego życia, jakie kiedykolwiek się przeżyło, a wszystko odzwierciedla się w gwiazdach, planetach i stanie nieba. Każda chwila w czasie, tysiące doświadczeń, starożytna mądrość i wiele więcej, są utrzymywane razem przez boską prawdę zgodnie z zasadą: "jak na górze, tak na dole". Otwarcie i odczytanie Kronik Akaszy pomoże człowiekowi odblokować te ślady, przynosząc spostrzeżenia z przeszłych i przyszłych wcieleń do dla polepszenia aktualnego żywota jako źródła wspomnień. Podczas odczytu Władcy Światła, Rady, Duchowi Mistrzowie i Przewodnicy znani jako postacie rezydujące w Dworach czy Domach Znaków Zodiaku powitają człowieka i pomogą z wiadomościami, które musi człowieka usłyszeć w konkretnym momencie, aby rozwijać się duchowo. Odczyt Kronik Akaszy to odczytanie przeznaczenia z horoskopu, które uzdrawia samo centrum ludzkiej duszy. Wszystko, co człowiek musi zrobić, to odebrać zapisane na niebie, w eterze czy kosmosie, w kosmicznym eterze o trzech głębiach, wiadomości, rady i wskazówki, zarówno poprzez 12-cie Znaków Zodiaku, Raśi, jak i poprzez Stacje Księżycowe, Nakszatram. Podstawowe wzorce horoskopowe są zapisane w Indii na liściach palmowych, a są to powtarzające się u ludzi aspekty położeń Słońca, Księżyca i Ascendentu w 12-tu solarnych Znakach Zodiaku, razem 12x12x12=1728 kombinacji jakie przyjmują te trzy obiekty w Znakach Zodiaku. Oprócz tego 1008 aspektów z najwazniejszymi koniunkcjami i położeniami znane jako Jukti (Yukti) lub Jogi (Yoga) czyli połączenia obiektów powodujące jakieś szczególne ich działanie.