Regresja - Rebirthing - Holotropia i Laja Krija

Oddychanie Holotropowe, Respiroterapia, Rebirthing - Okiem Mistrzów Jogi 

Każdy człowiek ma prawo wieść szczęśliwe życie, a metody Laya Kriya są w tym od wieków skuteczną pomocą. Laya Kriya, to technika polegająca na wprowadzeniu się w stan Pratjahara - przeglądu życia, a także głęboka metoda psychoterapii pozwalająca na totalne odnowienie i odbudowę życia. LAJA KRIJA – to pierwowzór rebirthingu, holotropii, respiroterapii, oddychania taoistycznego, regresji i terapii reinkarnacyjnych, a także regresji czy regresingu. 

Cyrkulacja prany, krążenie bioenergii

LAJA KRIJA – pierwowzór rebirthingu, holotropii i regresji hipnotycznej 

Laja Krija, to techniki bazujące na wprowadzeniu się w proces Pratjahara (Pratyahara) - z naciskiem na przegląd życia i zdarzeń umożliwiający dotarcie do ukrytych pokładów podświadomości zwanej też niższą jaźnią (skt. anawa, haw. unihipili). W fazie wstępnej polega ona na głębokim zrelaksowaniu i doenergetyzowaniu organizmu przez świadome, cyrkularne czy kołowe oddychanie znane w jodze jako Śwasa-Praśwasa. Dalej dzięki pracy z umysłem ułatwia docieranie do bezpośrednich przyczyn problemów powstałych w przeszłości.

Laja Krija wprowadzona jest w klasycznej Jodze Ryszi Patańdźali wersetem instrukcji z rozdziału I.31, gdzie opisany jest oddech łączący wdech z wydechem w jeden płynny cykl oraz trzy rodzaje oczyszczających efektów ubocznych jakie mogą się wydarzyć z uwagi na ciężkie rodzaje karmana, uwikłań i uzależnień ludzkich istot. Ten odwieczny system naturalnego, świadomego i cyrkularnego czy kołowego oddychania polecany jest jako pierwsza z dziesięciu metod usuwania Wjadhi – chorób i dolegliwości ludzkiego istnienia (werset I.30). 

W wersjach spisanych Laja Krija podobnie jak cała oddechowa Prana Joga liczy sobie kilka tysięcy lat, jednak powszechnie wiadomo, że dzieła pisane na liściach palmowych czy papirusach co pewien czas musiały być przepisywane z uwagi na nietrwałość materiału na którym je spisywano. Właściwy dla Prana Jogi, dla Odradzania Życia rytm połączonego cyrkularnego oddychania może natychmiast usunąć ból z ciała i umysłu. Podczas połączonego oddychania otrzymujemy bowiem dużą ilość uzdrawiającej energii, Pranah. Dlatego połączone oddychanie bywa używane jako środek znieczulający podczas zabiegów lub uwalniania skutków bolesnych doświadczeń. Gdy duchowa energia przepływa przez ciało, pomaga w oczyszczeniu negatywnych bloków energetycznych i przywraca równowagę ciała energetycznego. Proces uwalniania się może być jednak bolesny, jeśli towarzyszy mu silny wewnętrzny opór i wtedy potrzebny jest doświadczony Nauczyciel Duchowy, a nawet Mistrz czyli Guru oraz kilka innych metod intensywnej pracy nad oczyszczeniem takich doświadczeń. 

Kali Dewi - Bogini Dusz Indygo oczami hinduistów

Bogini Kali Dewi - Okiem Wyznawców Hinduizmu 

Tańce Duchowej Jedności, Tańce Pokoju, Święte Tańce, Tańce Bogini - to wszystko jest inicjatywą i natchnieniem płynącym od Bogini Kali - patronki Krija Jogi i Laja Jogi. Bogini KĀLĪ DEVI - (Kali, Kaalii, Ka'li') Wschodnia Królowa Niebios jest spośród wszystkich żeńskich form Panteonu Euroazji bodaj najmniej zrozumianą, a i często błędnie interpretowaną tzw. "Czarną Madonną", której kult oraz misteryjne tradycje i ezoteryzm możemy znaleźć w całej Euroazji, w tym w Grecji czy Egipcie pod postacią Hekate lub Heqet. Czcicieli Bogini Kali i uczestników misteryjnych tradycji ezoterycznych Bogini Kali nazywa się współcześnie Dziećmi Indygo lub Duszami Indygo... 

KĀLĪ DEVI - TAŃCZĄCA BOGINI CZASU 

Tańce Duchowej Jedności, Tańce Pokoju, Święte Tańce - to wszystko duchowe inicjatywy osób natchnionych przez Boginię Kali (Kālî), Kalika, Śri Kali. Bogini KĀLĪ DEVI - (Kali, Kaalii, Ka'li', Mahākālî) Królowa Niebios jest spośród wszystkich żeńskich form Panteonu Euroazji bodaj najmniej zrozumianą, a i często nazbyt enigmatycznie albo wręcz błędnie przedstawianą wśród Najwyższych Bogiń czy Archanielic Niebios. Bogini Kālî (Kali Devî), także Mahākālî jest głównym bóstwem doskonale znanej i popularnej Krija Jogi (Kriya Yoga) nauczanej przez Paramahansa Yogananda (Jogananda). 

Mahakali, w transliteracji naukowej Mahākālî - Wielka Matka Czasu to wiecznie tańcząca Święte Tańce duchowe żeńska partnerka bóstwa znanego jako Mahākāla - Wielkiego Czasu, formy Śiwa Boga lepiej znanej z buddyzmu niż hinduizmu, a przecież jest to najwyższa z dziesięciu głównych form Boga Śiwa i Bogini Śakti, o czym zwykle zapomina się napisać i dopowiedzieć w buddyjskich publikacjach na temat Mahākāla oraz technik kālaćakry! Mahākālî to Bogini Kręgu Wcieleń, Bogini Czasu wielu wcieleń podczas których dusza (Atman, Purusza) w czasie ziemskich wędrówek dochodzi do przebudzenia, do oświecenia i doskonałości! 

Bogini KĀLĪ DEVI - (Kali, Kaalii, Ka'li', Mahākālî) Królowa Niebios jest spośród wszystkich żeńskich form Panteonu Euroazji bodaj najmniej zrozumianą, a i często nazbyt enigmatycznie przedstawianą wśród Najwyższych Bogiń, Archanielic Niebios. Wyłania się z ciemno- niebieskiej Przestrzeni Kosmosu jako Strażniczka Bramy, do świata poza czasem i przestrzenią, jako Władczyni przezwyciężająca świat ograniczony czasem i przestrzenią, jako Wielka Matka Nieskończoności. Śakti tańcz, tańcz, tańcz - aż iluzja pójdzie precz! 

Bogini Kālî przedstawiana jest cała naga w ogólnie przyjętej ikonografii i malarstwie, a jej ciało jest zwykle koloru Śyam – głęboko niebieskiej barwy utożsamianej z kolorem Nieba, kiedy zapada już zmierzch i pojawia się głęboka noc. Naturalna, naturystyczna postać Świętej Bogini Kālî przypomina nam, że przychodząc na ten świat jesteśmy całkowicie nadzy i odchodząc z tego świata w chwili śmierci także jesteśmy całkowicie nadzy i nic zewnętrznego nie możemy ze sobą zabrać. Oczyszczenie, uwolnienie od poczucia wstydu, czy grzeszności własnego ciała – taka jest niewątpliwie symbolika całkowicie nagiego ciała Pani Kālî, naszej Świętej Pani, Matki i Bogini, bo Kālî jest Matką Bożą, prawdziwą Matką Bożą całej ludzkości, każdego człowieka. 

KALARIPAYAT - Sztuki Walki Wschodu

KALARIPAYAT - Pochodzenie i charakterystyka głównych systemów walki wręcz

Historia sztuk walki to droga indyjskiego Kalaripayat przez Indie do Japonii. Bodhidharma przyniósł Kalaripayat z Indii do Chin i tak powstała słynna sztuka walki z klasztoru Szaolin. Historia Ju-jutsu (Yawara), Karate, Judo i Aikido to sięganie do wspólnych starożytnych korzenie Sztuki Walki.

Pochodzenie i charakterystyka głównych systemów walki wręcz:

Artykuł zawiera opisy i wyjaśnienia dotyczące najpopularniejszych systemów walki wręcz. Dowiesz się w skrócie czym jest Kalaripayat, Ju-Jutsu, Karate, Judo, czy Aikido. 

Kalaripayat - Indyjski pierwowzór Wushu i Budo

Może słyszało się już te nazwy, ale czy na pewno wiemy, czego tak naprawdę dotyczą? Badania historyczne źródeł sztuk walki wskazują, że kolebką ich są Indie i Chiny. To stamtąd za sprawą wędrownych mnichów lub po prostu wędrowców umiejętności te przeniosły się w inne rejony. Niewątpliwie na rozwój danej sztuki walki wpływa praktyka, dlatego też nie dziwi fakt, że to właśnie w Japonii umiejętności te wzrastają do rangi sztuki, którą sami adepci wzbogacali o głębsze wartości. 

Posiadana wiedza i umiejętności z zakresu sztuk walki nie były tylko sposobem na przeżycie, lecz także perspektywą, z której obserwowano otaczającą rzeczywistość. Historycznie ważnym momentem było przyniesienie z Indii do Chin buddyzmu i sztuk walki przez buddyjskiego mnicha Bodhidharmę, co zaowocowało powstaniem słynnego klasztoru Szaolin kojarzonego z Kung-Fu, chociaż służył szerzeniu buddyzmu!  

SANSKRYT - Wiedza Wedyjska i Nauka

SANSKRYT - Wiedza Wedyjska, a Współczesna Nauka

Artykuł tworzą trzy krótkie rozprawy autora o relacjach pomiędzy nauką i wiedzą wedyjską, o znaczeniu sanskrytu i pochodzących z niego języków indoeuropejskich oraz słowniczek pozwalający zapoznać trochę pojęć indyjskich. Bardzo polecam przed podróżą do Indii, Kaszmiru czy Nepalu. Przydatne wszystkim zainteresowanym Orientem. 

Nauka a Wiedza Wedyjska - Kazimierz M. Borkowski 

[Poniższy tekst był wydany w postaci broszurki oraz opublikowany, z pewnymi skrótami i poprawkami redakcyjnymi, w Nieznanym Świecie Nr 11/1995.]

Niebywałe w dziejach ludzkości osiągnięcia i przemożny wpływ na życie ludzi całego świata obdarzyły naukę ogromnym zaufaniem i respektem wszystkich środowisk. Równolegle z tymi procesami postępu nauki i techniki rośnie jakby skłonność do przeciwstawiania nauki religiom. Wynika to zarówno z tego, że niektórzy przedstawiciele świata nauki ferują opinie o jedynie słusznej naukowej drodze poznawania otaczającej rzeczywistości, jak i z upadku autorytetu kościołów, których reprezentanci zwalczając siebie nawzajem również roszczą sobie prawa do nieomylności i jedynie słusznej drogi. Oczywiście nie dotyczy to całych środowisk. W stosunku do uczonych o wspomnianych skrajnych postawach, możemy śmiało stwierdzić, że ich wpółczesna nauka zaczęła już pełnić rolę religii.

W tej sytuacji nie jest trudno o bałamucenie opinii publicznej. Cóż ma bowiem począć przeciętny „zjadacz chleba", który nie ma skłonności ani możliwości głębszego zapoznania się z nauką czy religiami. Musi on oczywiście polegać na opiniach tych, którzy wiedzą więcej. Problem stanowi jednak to, że tych „wszystkowiedzących" jest bez liku i przeczą oni sobie nawzajem. Jak zwykle w życiu, racja leży po obu stronach. Dużo można by na ten temat mówić, ale tutaj chciałbym podzielić się tylko kilkoma refleksjami z punktu widzenia reprezentanta nauk ścisłych, który przyjrzał się rzetelnie także drugiej stronie. 

Medytacja Transcendentalna Maharishi

Medytacja Transcendentalna (TM) - Fakty i Mity Apologetyki 

Misja Boskiego Światła albo w Indii Divya Sandesh Parishad. To warto pamiętać, jeśli chciałby się ktoś udać do kraju wedyjskiej kultury i poszukiwać korzeni tej jednej z największych na świecie duchowych organizacji boskiej Wiedzy (Śri Vidya), tak mało znanej w Polsce i często złośliwie oczernianej przez zawsze zbrodniczą inkwizycję! 

Maharishi Mahesh Yogi

TM - Wedyjska Medytacja Transcendentalna Maharishi Mahesh Yogi

Czym jest himalajska Medytacja Transcendentalna? Kim był nieżyjący już guru zespołu The Beatles, Maharishi Mahesh Yogi? Jak TM pomaga jako wedyjska metoda relaksacyjna w psychoterapii? Uważa się, szczególnie na Zachodzie, że nauczenie się wedyjskiej Medytacji Transcendentalnej (z ang. Transcendental Meditation, TM) jest jedną z najlepszych i najprostszych inwestycji, jakich możemy dokonać, by poprawić nasze zdrowie, zwiększyć poczucie szczęścia i osiągać sukcesy.

Medytacja Transcendentalna - Encyklopedycznie 

Medytacja Transcendentalna to pojęcie mające dwa podstawowe znaczenia. W szerszym sensie, jest to każda medytacja, mająca na celu wykroczenie poza dualizm ego, poza pełen sprzeczności i dwoistości świat zewnętrzny, przekroczenie wąskiego rozumienia siebie jako oddzielnego od reszty świata bytu. Medytacja Transcendentalna w różnych formach uczona jest przez wiele grup jogi, relaksacji, psychoterapii, a także w celach religijnych (medytacja chrześcijańska). 

W węższym sensie, nazwa ta została rozpowszechniona przez Maharishi Mehesh Yogi dla prostego wedyjskiego zestawu ćwiczeń medytacyjnych opartych głównie na powtarzaniu sylabicznych Matrika- mantr, czyli głosek alfabetu Sanskrytu. Medytacje te zostały szeroko rozpropagowane przez organizację Maharishi Foundation Ltd., założoną przez Maharishi Yogi, która zajmuje się propagowaniem kursów i materiałów szkoleniowych. Istnieje wiele badań, które dowodzą korzystnych dla zdrowia i zbawiennych dla psychiki skutków medytacji transcendentalnej. W większości zostały one sfinansowane przez niezależne od TM kliniki i instytuty naukowe, nie trudno zatem ocenić, że przedstawiają rzetelne wyniki.

WIMANA - Latające Pojazdy Starożytnych

Latające Pojazdy Starożytności - WIMANA    

Technika i nauka starożytnych Ariów państwa Wielkiej Bharaty. Autor w sposób przystępny opisuje znane z kultury i historii nauki w Indii relacje o latających pojazdach nazywanych Vimana. Wspomina o Mohendżodaro i innych miejscach, których radioaktywność można porównać do Hiroszimy i Nagasaki. Czyżby na ziemi już kiedyś kwitła atomowa cywilizacja? A może ludzkość przeżyła inwazję UFO? 

Autor w sposób przystępny opisuje znane z kultury Indii relacje o latających pojazdach nazywanych Vimana. Wspomina o Mohendżodaro i innych miejscach, których radioaktywność można porównać do Hiroszimy i Nagasaki. Czyżby na ziemi już kiedyś kwitła cywilizacja? A może ludzkość przeżyła inwazję UFO?

Samoloty starożytności 

W tybetańskiej Lhasie Chińczycy odkryli sanskryckie manuskrypty, w których znajdują się instrukcje budowy statków międzygwiazdowych(!) o napędzie antygrawitacyjnym, a Ramajana zawiera m.in. szczegółowy opis podróży na Księżyc w wimanie i walki, do jakiej tam doszło z pojazdem powietrznym Aświnów (Atlantydów).

Starożytne pisma Indii obfitują w opisy latających pojazdów, tzw. wiman. Czy te opisy są tylko fantastycznymi legendami? Wiele wskazuje, że tak nie jest i że dawne cywilizacje dysponowały technikami nawet przewyższającymi współczene wspaniałe osiągnięcia. Wydaje się też, że nasi ufolodzy powinni zwrócić większą uwagę na możliwość, iż przynajmniej niektóre z współcześnie obserwowanych NOL-i mogą pochodzić nie tyle od obcych cywilizacji, co od naszych dalekich przodków.

Jeśli latające maszyny przeszłości były rzeczywistością, to wypada ze smutkiem stwierdzić, że niestety, jak działo się z większością wynalazków na przestrzeni wieków, także wimany użyto ostatecznie do celów militarnych.

Najbardziej bodaj znanym latającym pojazdem opiewanym w hinduskich mitach jest Puszpaka, napowietrzny rydwan boga dostatku Kubery, który dostał się w ręce niegodziwego Rawany. W nim to Rawana uprowadził małżonkę awatara (zstąpienia Boga) Ramy, przez co doprowadził do katastrofy całe swoje demoniczne plemię rakszasów z Lanki. Losy Ramy i zagłada rakszasów stanowią przewodni nurt słynnego eposu Ramajana, gdzie wimana została przedstawiona jako latający cylinder o dwóch pokładach z iluminatorami i kopułą. Poruszała się z prędkością wiatru wydając melodyjny odgłos. Oto fragment z tej epopei: Pojazd Puszpaka, przypominający Słońce i należący do mojego brata, został sprowadzony przez potężnego Rawanę; ten doskonały powietrzny pojazd mogący wszędzie polecieć na życzenie ... ten pojazd podobny do jasnej chmury na niebie ... I wtedy król [Rama do niego] wsiadł, a doskonały pojazd na polecenie Raghiry wzniósł się wysoko w niebo.

Rachuba czasu - Indie i Persja

Hinduska Rachuba Czasu i Kalendarz Perski 

Bardzo interesująca rozprawa o historii kalendarza i rachuby czasu w Indii z dodatkiem w postaci kalendarza Persów. W wyniku reformy kalendarzowej z roku 1957 kalendarzem narodowym Indii jest kalendarz księżycowo-słoneczny.

Hinduska Rachuba Czasu - Kazimierz M. Borkowski 

Historia rachuby czasu w Indiach jest zagmatwana, gdyż obejmuje wiele tysiącleci i ogromne obszary oraz rozmaitość wpływów kulturowych. Nawet współcześnie, w latach 50-tych, kiedy Komitet Reformy Kalendarza przeprowadził rozeznanie, w użyciu było około 30 kalendarzy stosowanych na co dzień oraz w praktykach religijnych wyznawców hinduizmu, buddystów i dźainistów. W tej sytuacji niemal z niemożliwością graniczyłoby przedstawienie pełnego obrazu tego zagadnienia, dlatego niniejszy artykuł należy traktować jako rodzaj wstępu obarczonego subiektywizmem autora. Materiały źródłowe obejmują zarówno Explanatory Supplement to the Astronomical Almanc i Encyclopaedia Britannica, jak i rozmaite hinduskie pisma święte oraz szereg tekstów z Internetu. Wszystkie wyrazy pochodzenia sanskryckiego zostały podane w uproszczonej transkrypcji polskiej, która lepiej oddaje ich wymowę od pisowni angielskiej. Trzeba dodać, że zgłoskę ,,dź" w tej pisowni należy wymawiać nieco twardziej niż ten polski odpowiednik (w polskiej literaturze w tym miejscu często występuje wręcz ,,dż", podobnie jak ,,ć" przechodzi w ,,cz"). 

Jeśli istnieje jakieś miejsce na Ziemi, gdzie zadomowiły się wszystkie sny człowieka od zarania jego snu egzystencji, są to Indie. - Romain Rolland 

Od cykli kosmologicznych do ułamków sekundy 

Fot. 1: Hinduska Trimurti (Triada, Trójca) najwyższych bogów; od lewej: Brahma (personifikacja stwórczego pierwiastka, Absolutu; to on wyznacza chronologiczne ramy istnienia świata, jugi), Wisznu (ochraniający i podtrzymujący stworzenie; to on inkarnuje się w postaci awatarów) i Śiwa (bóg destrukcji). Kiedy Śiwa w swoim aspekcie Nataradźy tańczy słynny kosmiczny taniec tandawę, na Ziemi towarzyszą temu dziejowe przemiany. W 1996 r. niektórzy wizjonerzy twierdzili, że Nataradźa właśnie rozpoczął swoją groźną, 7-letnią tandawę.

W tradycyjnych hinduskich sposobach podziału czasu można dopatrzeć się sześćdziesiętnego systemu jednostek o iście kosmologicznej rozpiętości wielkości: od 3·1014 lat do 1/216000 doby. U podstaw liczenia lat leży wiek Brahmy, boga stwórcy wśród trzech najważniejszych bogów hinduizmu (obok Wisznu i Śiwy). Czas życia Pana Brahmy wynosi 100 lat (Brahmy), co się przelicza na 3,11×1014 ludzkich lat. Wraz ze śmiercią Brahmy znika świat i pojawia się dopiero po następnych 100 latach, kiedy ponownie rodzi się Brahma-stwórca. Teraz, w bieżącym cyklu, ma On 51 lat. Każdy z 360 dni Brahmy składających się na Jego rok, to tzw.  kalpa obejmująca 14 manu, manu zaś liczy 71 mahajug. Zatem dzień Brahmy zawiera ok. 1000 mahajug. Obecnie żyjemy w 28-mej mahajudze. Zgodnie z wierzeniami Hindusów wszechświat ulega zagładzie w końcu każdej kalpy. Między zagładą a ponownym odtworzeniem, na końcu każdego cyklu, Wisznu odpoczywa na zwojach mitycznego węża Ananty.

Każdy z wielkich wieków (mahajug albo ćaturjug) podzielony jest na cztery wieki (jugi): satja albo kryta (trwająca 4×432 000 ziemskich lat), treta (3×432 000 lat), dwapara (2×432 000 lat) i kali (432 000 lat). Współcześnie żyjemy w kali judze, która trwa od północy rozpoczynającej piątek 18 lutego (JD588465,5; albo o świcie tego dnia) w roku 3102 p.n.e. według kalendarza juliańskiego (jest to też data śmierci Kryszny). Uważa się, że północ ta wyznacza jednocześnie początek roku słonecznego i miesiąca księżycowego. Podstawowe dla rachuby kalendarzowej w Indiach dzieło Surja Siddhanta, które powstało w IV w., mówi, że jest to również ostatnie złączenie wszystkich widocznych planet. Według wierzeń hinduizmu, przed końcem obecnego wieku nieprawości Wisznu ma zstąpić na ziemię w postaci dziesiątego (dziewiątym był Kryszna) i zarazem ostatniego swojego wcielenia (awatara) Kalki — wojownika dosiadającego białego konia. Wypleni on zło a oszczędzi ludzi dobrych, którzy dadzą początek ludowi Złotego Wieku, satja jugi. Wielu wielbicieli Sathya Sai Baby uważa go za tego właśnie awatara. W związku z tym, mimo że do końca tradycyjnej kali jugi jeszcze daleko, Złotego Wieku oczekuje się już w XXI w.